ΔΕΚΑΟΚΤΩ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ
Επιμέλεια: ΝΙΚΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥ
Όταν η αφήγηση ρέει από την πηγή, από το στόμα των απλών ανθρώπων, δεν υπάρχει αντικείμενο για την κριτική, δεν συντρέχει λογοτεχνική αποτίμηση. Υπάρχει μόνο προσοχή, παρακίνηση σε σκέψεις για τις αιτίες των φαινομένων, μελαγχολία για τα χαμένα πλούτη. Τα χαμένα πλούτη της ψυχής και της φύσης των δεκαοκτώ γυναικών από την Κύπρο, με ρίζα ελληνική ή τούρκικη — καμιά σημασία. Ελισάβετ, Κοραλλία, Ασπασία, Σουσάννα, Δήμητρα, Μαρία, Μουσεϊντέ Χανούμ, Μαρίκκα, Φροσούλα, Ναζίφ, Χαρίκλεια, Γιαννούλα, Ευαγγελία, Κούλα, Μαρίτσα, Εμινέ, Άννα, Μαρούλα. Αφηγούνται ό,τι έβλεπαν τα μάτια τους κι ό,τι έζησαν πριν τις χωρίσει η τραγωδία του 1974 στην Κύπρο. Η Νίκη Μαραγκού συγκρατεί από τα λεγόμενα τον ανθό, πυκνώνοντας, δένοντας ή συναρτώντας λεπτομέρειες και αρμούς: «Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε, όπου κανείς δεν είναι πια σίγουρος για τίποτα, οι γυναίκες αυτές είχαν μια δωρική, αρχέγονη γνώση του σωστού και του δικαίου, που με άφηνε άναυδη και με βοηθούσε να ζήσω με διάκριση. Από τις αφηγήσεις τους περνά η αποικιοκρατία, ο αγώνας της ΕΟΚΑ, η εισβολή αλλά προπαντός η καθημερινότητά τους. Και βγαίνει τελικά μια εικόνα της Κύπρου, που δύσκολα θα μπορούσε να αποδοθεί από έναν ιστορικό ή έναν κοινωνιολόγο.»
Επιμέλεια: ΝΙΚΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥ
Όταν η αφήγηση ρέει από την πηγή, από το στόμα των απλών ανθρώπων, δεν υπάρχει αντικείμενο για την κριτική, δεν συντρέχει λογοτεχνική αποτίμηση. Υπάρχει μόνο προσοχή, παρακίνηση σε σκέψεις για τις αιτίες των φαινομένων, μελαγχολία για τα χαμένα πλούτη. Τα χαμένα πλούτη της ψυχής και της φύσης των δεκαοκτώ γυναικών από την Κύπρο, με ρίζα ελληνική ή τούρκικη — καμιά σημασία. Ελισάβετ, Κοραλλία, Ασπασία, Σουσάννα, Δήμητρα, Μαρία, Μουσεϊντέ Χανούμ, Μαρίκκα, Φροσούλα, Ναζίφ, Χαρίκλεια, Γιαννούλα, Ευαγγελία, Κούλα, Μαρίτσα, Εμινέ, Άννα, Μαρούλα. Αφηγούνται ό,τι έβλεπαν τα μάτια τους κι ό,τι έζησαν πριν τις χωρίσει η τραγωδία του 1974 στην Κύπρο. Η Νίκη Μαραγκού συγκρατεί από τα λεγόμενα τον ανθό, πυκνώνοντας, δένοντας ή συναρτώντας λεπτομέρειες και αρμούς: «Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε, όπου κανείς δεν είναι πια σίγουρος για τίποτα, οι γυναίκες αυτές είχαν μια δωρική, αρχέγονη γνώση του σωστού και του δικαίου, που με άφηνε άναυδη και με βοηθούσε να ζήσω με διάκριση. Από τις αφηγήσεις τους περνά η αποικιοκρατία, ο αγώνας της ΕΟΚΑ, η εισβολή αλλά προπαντός η καθημερινότητά τους. Και βγαίνει τελικά μια εικόνα της Κύπρου, που δύσκολα θα μπορούσε να αποδοθεί από έναν ιστορικό ή έναν κοινωνιολόγο.»
Επιμέλεια: ΝΙΚΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥ
Όταν η αφήγηση ρέει από την πηγή, από το στόμα των απλών ανθρώπων, δεν υπάρχει αντικείμενο για την κριτική, δεν συντρέχει λογοτεχνική αποτίμηση. Υπάρχει μόνο προσοχή, παρακίνηση σε σκέψεις για τις αιτίες των φαινομένων, μελαγχολία για τα χαμένα πλούτη. Τα χαμένα πλούτη της ψυχής και της φύσης των δεκαοκτώ γυναικών από την Κύπρο, με ρίζα ελληνική ή τούρκικη — καμιά σημασία. Ελισάβετ, Κοραλλία, Ασπασία, Σουσάννα, Δήμητρα, Μαρία, Μουσεϊντέ Χανούμ, Μαρίκκα, Φροσούλα, Ναζίφ, Χαρίκλεια, Γιαννούλα, Ευαγγελία, Κούλα, Μαρίτσα, Εμινέ, Άννα, Μαρούλα. Αφηγούνται ό,τι έβλεπαν τα μάτια τους κι ό,τι έζησαν πριν τις χωρίσει η τραγωδία του 1974 στην Κύπρο. Η Νίκη Μαραγκού συγκρατεί από τα λεγόμενα τον ανθό, πυκνώνοντας, δένοντας ή συναρτώντας λεπτομέρειες και αρμούς: «Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε, όπου κανείς δεν είναι πια σίγουρος για τίποτα, οι γυναίκες αυτές είχαν μια δωρική, αρχέγονη γνώση του σωστού και του δικαίου, που με άφηνε άναυδη και με βοηθούσε να ζήσω με διάκριση. Από τις αφηγήσεις τους περνά η αποικιοκρατία, ο αγώνας της ΕΟΚΑ, η εισβολή αλλά προπαντός η καθημερινότητά τους. Και βγαίνει τελικά μια εικόνα της Κύπρου, που δύσκολα θα μπορούσε να αποδοθεί από έναν ιστορικό ή έναν κοινωνιολόγο.»
Προμετωπίδα: RENO WIDESON
Σχήμα 17Χ22,5, σελ. 112, ISBN 978–960–8372–52–8
Εκδόσεις Το Ροδακιό, Απρίλιος 2012 – αφήγηση –